Ian Noe

De Amerikaanse singer-songwriter Ian Noe bezingt op zijn debuut Between The County de highs and lows van everyday American heroes uit Oost-Kentucky.

Robbert Tilli schreef voor Paradiso's concertserie Sugar Mountain over Ian Noe:

Between The Country draait al weken zijn rondjes op de draaitafel van Sugar Mountain. Het is zo’n langspeler waar je niet op uitgeluisterd raakt. Aan alles kun je horen dat we hier met een groot talent hebben te maken. Met zijn 29 jaar is hij een relatieve laatbloeier, alhoewel je natuurlijk nooit weet wat hij afgezien van een eerdere EP (Off This Mountaintop uit 2017) allemaal al heeft uitgevreten. Zo goed als deze jongeman klinkt word je niet zomaar. Hier zijn alle koffiehuizen van Amerika voor afgewerkt.

De jonge Dylan en de vroege Prine
Niet alleen gaan zijn liedjes echt ergens over, hij brengt ze ook met autoriteit, terwijl het ook nog eens klinkt als… een Dave Cobb-productie. Jawel, de kampioen van de Americana is weer eens aanwezig om het opnameproces in goede banen te leiden. De arrangementen zijn veel voller dan bij Colter Wall, waar hij gerust mee in één adem mag worden genoemd. En anders wel met staatgenoot Tyler Childers uit Kentucky, zij het dat Noe geen country maakt, maar zich bezighoudt met folk. De link met de jonge Dylan en de vroege Prine is overduidelijk. Met laatstgenoemde is hij ook nog regelmatig mee op tour.

Een plattegrond van East-Kentucky
Luister naar Noe’s verbijsterend goede plaat, en er ontvouwt zich een plattegrond van East-Kentucky. Noem het een verhalenbundel van waargebeurde short stories, die hij poëtisch weet te verwoorden in songs. Zijn personages worstelen zich door het harde dagelijkse leven, niet zelden ten gevolge van alcohol- of drugsverslaving. Irene en Meth Head zijn schoolvoorbeelden van deze types aan de zelfkant van de samenleving, die Noe ziet als hij met gitaar en plunjezak door zijn land trekt van stad naar stad. Je houdt je adem in, je leeft mee met het verhaal dat hij vertelt en vreest het onvermijdelijke slechte einde.

Spooky maar meeslepend
Wat is het toch met die ‘Kentuckianen’ dat ze er zo bovenuit weten te steken? Van Tyler en Sturgill tot Chris Stapleton, ze hebben het helemaal. En young grandmaster Noe is geen uitzondering hierop. Meer dames passeren de revue als hoofdrolspeelsters in zijn songs. We horen 'Barbara’s Song' en 'Letter To Madeleine'. 'Dead On The River (Rolling Down)', dat met het zachte gekabbel van water van start gaat, is weer iets heel anders. Een seriemoordenaar gooit zijn vastgebonden slachtoffers genadeloos in de rivier. een meervoudige murder ballad, zou je kunnen zeggen. Best spooky, maar meeslepend door de muziek.
De plaat is met een klein ploegje in slechts twee dagen analoog op de band geslingerd. Dave Cobb speelt zelf mee op gitaar, terwijl Adam Gardner bas en toetsen voor zijn rekening neemt en Chris Powell de drums. Speciale aandacht nog voor Savannah Conley die de trefzekere harmonieën verzorgt.

ZONDAG 1 SEPTEMBER
Historische Tuinderij Warmoes, Griftdijk Noord 11
14.00 & 16.00 uur (30 minuten)